Aristo’nun Arapça’ya çevrilen kitaplarının yanı sıra onun Yeni Eflâtuncu yorumcuları tarafından yazılan şerhlerinden ve Aristo’ya maledilen sahte eserlerden de önemli ölçüde yararlanmıştır. Eflâtun’un Arapça’ya çevrilmiş olan yedi eserini de kullanan meşşâî filozoflar daima Eflâtun ile Aristo felsefelerini uzlaştırma çabası içinde olmuşlardır. Bunun tek istisnası en büyük Aristo yorumcusu olarak tanınan Ibn Rüşd’dür. Yöntem olarakAristo mantığını benimseyen bu filozoflar, Tanrı-âlem ilişkisini farklı şekillerde yorumlamışlardır.Kindî yoktan yaratmayı savunurken, Fârâbî ve Ibn Sînâ bu ilişkiyi Yeni Eflâtunculuktan esinlenerek sudûr teorisiyle açıklamışlar, Ibn Rüşd ise sürekli yaratma nazariyesini gündeme getirmiştir.