Yükseliş; Gelişme dönemi (1940-1950): Bu döneme II. Dünya Savaşı damga­sını vurmuştur. Fakat savaşa rağmen insan ilişkileri yaklaşımı gelişmesini sürdürmüştür. Savaş sırasında askerî birliklerde moral, liderlik, motivasyon ve grup dinamiği gibi konularda pek çok araştırma yapılmıştır. Bu dönem­de insan ilişkileri yaklaşımına K. Lewin, R. Lippitt ve W. F. Whyte (savaş sırasında ve sonrasında yaptıkları liderlik ve grup dinamiği araştırmalarıy­la), W. Lloyd (Yankee City araştırmasıyla), L. Coch ve J. French (Harwood araştırmalarıyla), A. H. Maslow (ihtiyaçlar hiyerarşisi modeliyle) ve P. Selz­nick (örgüt teorisiyle) önemli katkıda bulunmuşlardır. Özellikle 1945-1955 yıllarında neo-klasik yönetim yaklaşımı doğmuştur. Neo-klasik yaklaşım, klasik düşüncenin boşluklarını doldurmuş, otoriter yapısını yumuşatmış ve insanı ön plana çıkarmıştır. Bu, neo-klasik yönetim yaklaşımının “klasik yönetim anlayışı+insan ilişkileri yaklaşımı” olduğu anlamına gelir.