Avrupa kökenli sosyal teorinin 1930’larda Birleşik Amerika’ya girmesiyle beraber hem Amerikan sosyolojisinin dar ufkunun genişlediği hem de Amerikan Siyaset Biliminin yeni ve değişik bir boyut kazandığı söylenebilir. Gerçi daha önceleri 1920-30 yılları arasında Amerikan Siyaset Biliminde yeni bir eğilim belirmeye başlamıştı: Chicago Üniversitesi’nden Charles E. Merriam’ın başını çektiği bir grup siyaset bilimci, klasik Siyaset Bilimine karşı cephe almış; yöntem olarak hukuksal ve tarihsel yaklaşımı arka plana itip bulgularını sosyoloji, psikoloji, antropoloji ve ekonomi gibi disiplinler yardımıyla çözümlemeye girişmişlerdi. Daha sonra bu eğilim diğer bilim adamlarını da etkilemiş, nihayet “Davranışçılık” adı altında yeni bir ekole dönüşmüştür. Nitekim Harold Lasswell, V. O. Key Jr., David Truman, Herbert Simon, Gabriel Almond ve G.E.G. Catlin, çalışmalarını disiplinler arası bir yaklaşımı kullanarak görgül bilgi ve verilere dayandırmaya başlamışlardır. Bu gelişmeyi Robert Dahl şöyle ifade etmektedir: “Tarihsel olarak belirtmek gerekirse, davranışçı yaklaşım siyaset bilimi içinde bir protesto hareketi idi. Birçok Amerikalı siyaset bilimci, geleneksel çerçeveden, özellikle tarihsel, felsefi ve betimleyici kurumsal çerçeveden tatmin olmuyordu. Bu açıdan davranışçı yaklaşım daha geniş siyasal birimlerden bireylerin incelenmesine yönelen bir çerçeve olarak belirdi. Siyasal hayatın görgül yanlarını yöntemler ve kuramlar aracılığıyla anlama girişimi olarak karşımıza çıktı”. Böylece seçmen ve oy verme davranışı, siyasal katılım ve kamuoyunun oluşumu gibi süreçlerle siyasi partiler, çıkar grupları ve kamu yönetimin de karar alma mekanizmalarına ilişkin çok sayıda araştırmanın gerçekleştirilmesi mümkün olmuştur.