Yanıt Açıklaması: Gramsci ve Althusser, siyasete göreli bir özerklik tanımış olmalarına rağmen, son tahlilde toplumsal yaşamı ekonomi temelinde kurulmuş bir bütünlük olarak gördükleri ve bunun bir sonucu olarak da, siyasal çatışmayı sınıf çatışmasına indirgedikleri için, ekonomik determinizm sorunundan bütünüyle arınmış bir siyaset anlayışı ortaya koyamamışlardır. Bu düşünürler özcü bir anlayışa sahip oldukları için, toplumsal ve politik özneyi ve toplumu homojen bir bütünlük olarak tasavvur etmişlerdir. Marksist düşüncede bu öz ekonomidir. Eğer toplumsal ilişkilerin özü ekonomiyse, politik-toplumsal özne de, kaçınılmaz bir şekilde sınıf olacaktır. Eğer politik özne sınıfsa; toplumdaki siyasal bölünme (yöneten-yönetilen) sınıfa dayalı bölünme (üretim araçlarına sahip olanlar-üretim araçlarına sahip olmayanlar), siyasal çatışma ise sınıf çatışması şeklinde karşımıza çıkacaktır. Nihayetinde, eğer siyasal bölünme siyasal tahakküm anlamına geliyorsa ve siyasal tahakkümün gerisinde de, sınıfsal tahakküm varsa, sınıfsız topluma ulaşıldığında siyasal bölünmenin ortadan kalkmasıyla birlikte tahakküm de ortadan kalkacak ve insanlığı bu topluma taşıyan politik özne olarak işçi sınıfı da insanlığın evrensel çıkarlarının taşıyıcısı olarak evrensel sınıf olma statüsü kazanacaktır. Bu özcü analiz öyle ya da böyle, az ya da çok bütün Marksist düşünürler gibi Gramsci ve Althusser’in düşüncelerinde de varlığını sürdürdüğü için, ekonomik determinizm sorunu onların düşüncelerinin de taşımış olduğu bir sorun olmuştur. Ekonomik determinizm sorunundan bütünüyle kurtulabilmek için, Marx’ın düşüncelerinin içermiş olduğu ekonomik özcülüğün terk edilmesi gerekir. Post-Marksist düşüncenin önemli temsilcileri olarak kabul edilen Ernesto Laclau ve Chantal Mouffe, toplumsal ilişkileri özcü olmayan bir anlayışla ele aldıkları için, siyasetin herhangi bir temele indirgenemeyecek olan ilişkisel doğasını görebilmişlerdir.