Acil durum yöneticileri için getirilen öneriler şu şekildedir:

• Tüm tehlikeler yaklaşımı esastır (Drabek ve Hoetmer, 1991).
  
  Mitlere değil sosyal bilim alanının araştırma bilgisine dayalı olarak, program etkinliklerine, önceliklerine ve uygulama stratejilerine rehberlik edilmelidir (Quarantelli ve Dynes, 1972).
• 
  Afet planları davranışsal tepki için kılavuzlar olacaksa, bunları uygulayanlar tarafından geliştirilmelidirler (Dynes ve Drabek, 1994).
• 
  Acil müdahaleleri yönetmek, otoriteye dayalı olmaktan ziyade kaynak temelli teorik modellerin uygulanmasını gerektirir (Dynes, 1994; Neal ve Phillips, 1995; Drabek, 2003).
• Ancak tam tersi bir şekilde, planlama ve hazırlık faaliyetleri, gerçekleştirilmesi gereken ve alınacak hedefler değil, sürekli süreçlerdir (Dynes ve diğerleri, 1972).