Daha önce de belirttiğimiz gibi, 1979 yılında Türkiye ekonomisi durma noktasına gelmiştir. İthal ikameci politikaların yürütülemez olduğunu, bu politikalardan en fazla yararlananlar bile kabul etmektedir. Bilindiği gibi söz konusu zaman dilimi, tüm dünyada ithal ikameci politikaların gözden düştüğü ve kapitalizmin merkez ülkelerinin etkisi altındaki, Dünya Bankası, IMF, Dünya Ticaret O¨rgütü gibi uluslararası kuruluşlar aracılığı ile neo-liberal iktisat politikalarının empoze edildiği yıllardır (Rodrik, 1996: 9). Williamson tarafından ‘’Washington Mutabakatı’’ olarak isimlendirilen bu politikalar, 1980’li yıllarda Latin Amerika’nın Bolivya, Arjantin, Peru, Kolombiya, Brezilya, S¸ili gibi ülkelerinde genişuygulama alanı bulmuşlardır (Williamson, 1990: 9). Daha sonra Asyalı ve Afrikalı liderler tarafından da benimsenmişler ve 1990’lı yıllarda Sovyetler Birliğinden ayrılan geçiş ekonomilerine ve hatta Hindistan’a bile yayılmışlardır. 1980’li yıllardaki politika dönüşümü küresel bir olgudur. Türkiye, neo- liberal iktisat politikalarını 24 Ocak 1980 Kararları ile uygulamaya sokmuştur.