Ebeveynlerin boşanması da ergenin yoğun duygular yaşamasına sebep olabilir. Ergen hem bu güçlü duygulardan kaçmak hem de yine dönemin özelliği olan “bana bir şey olmaz “ egosentrik düşünce yapısıyla alkol, uyuşturucu, saldırgan davranış ya da rastgele cinsel ilişkiye girme gibi risk alma davranışlarına daha çok başvurabilir. Boşanma yaşantısının yetişkinlik döneminde de çeşitli etkileri olduğu, bu etkilerin özellikle kişiler arası ilişkiler alanında yoğunlaştığı görülmektedir. 9-12 yaş çocuklarının en sık gösterdiği tepki öfkedir. Yaşadıkları şok ve depresyon duygularına karşı savunma olarak öfkelerini kullanırlar. Ayrıca ebeveynlerinden birini boşanmadan sorumlu tutarak, öfkelerini ona yöneltirler. Ebeveynlerini iyi ya da kötü diye sınıflandırmak bir yandan da kendilerini suçlu hissetmelerine neden olur. 6-8 yaş çocukları için ise boşanma döneminde okula başlamak oldukça zor bir deneyimdir. Başarısızlık yaşandığında zayıf benlik algısının oluşumuna zemin hazırlanır. 3- 5 yaş dönemi  cinsel kimlik sürecinin gelişmeye, çocukların, kendilerinin kız ya da erkek olduğunu fark etmeye başlamasıdır. Bu süreç kızlar için anneleriyle kurdukları yakın bağ ve cinsel kimliğini kazanırken kurduğu özdeşimden dolayı biraz daha kolaydır. Öte yandan, erkek çocuklar beslenme ve bakım ihtiyaçlarından dolayı anneleriyle yakın bağ kurarlarken, özdeşim kurmak için babalarına yönelmeye başlarlar. Bu, bireyin gelişimi için oldukça kritik bir adımdır ve boşanma süreci eğer bu yaş aralığında gerçekleştiyse, cinsel kimlik gelişimi bir çok açıdan etkilenebilir. Babalarının evden ayrıldığını gören erkek çocukları cinsel rol kimliklerinin gelişimi için ihtiyaç duydukları iletişimden mahrum kalırlar.