Kırsal-kentsel etkileşim sonucu ortaya çıkan büyük kentlerin fiziksel ve sosyal koşulları yeterli olmayan yerleşim birimlerinde kendine özgü bir yaşam biçimi geliştirmiş aileler ‘gecekondu ailesi’ olarak tanımlanmaktadır. Türkiye’de kırdan kente göçün doğurduğu ‘yığınlaşma’ sürecini yaşayan göçenler; kent çevresini hızla saran gecekondu kuşağında oturmakta, bir taraftan kır özelliklerini kente taşımaya çalışan öte taraftan kent özelliklerine uyum sağlamak zorunda kalan kırla kent arasına sıkışmış yeni bir alt kültür oluşturmuşlardır.