Kırda görülen tarıma dayalı geleneksel yaşam, kentte son derece farklılaşmış, işbölümü ve ihtisaslaşmayı zorunlu kılan bir yaşam biçimine dönüşmüş ve bu durum yaşam koşullarını da etkilemiştir. Aile üyelerinin çoğunluğunun dışarıda çalışması nedeniyle aile ve akrabalık bağları gevşemekte, otorite sembolü değişmekte, kişi bağımsızlaştılça dayanışma duygusu önemini kaybetmektedir. Sosyal kontrol ve toplumdaki kurumlar tarafından, değişiki kalıplar içinde gerçekleştirilmektedir. Öte yandan ailenin değişen toplumda bazı temel işlevlerini yitirdiği fakat üyelerine manevi destek olma işlevinin eskiye kıyasla daha büyük bir önem kazandığını ileri süren yapısal işlevci görüş, ailenin bu işlevinin diğerleri gibi başka kurumlarca yüklenilemeyeceğini ve yalnız bu işleviyle ailenin toplumda varlığını sürdüreceğini savunmaktadır.