Yanıt Açıklaması: 19. yüzyıldan itibaren kapitalist üretim tarzının yaygınlaşması beraberinde kırsal yapıların çözülmesini ve kent nüfusunun artmasını getirmiştir. Kitleler köylerden kentlere göç etmeye başlamışlardır. Kentsel alanlarda informel bağlara dayalı eski cemaatsel bağların çözülmeye ve yerine daha formel sosyal ilişkilerin yerleşmeye başladığı görülmüştür. Bu durum, yaşlıların konumunu da etkilemiş, eskiden aile ve cemaat bakımıyla yaşamlarını sürdüren yaşlıların yeni gelişen sosyal kurumlardan yardım almaları gerekliliği ortaya çıkmıştır. Batı kapitalizminin ücretli emek sistemi üretkenliğe dayandığından, emekli olmuş yaşlı insanları yük olarak gören bir anlayış bu dönem yerleşmeye başlamıştır. Fakat diğer yandan yaşlılığın bir kamu meselesi haline gelmesi de bu Matcha’ya göre (1997), yaşlılığın sadece kronolojik bir olgu olmadığının, aynı zamanda ve daha önemli olarak sosyal bir olgu olduğunun anlaşılmasıyla birlikte, yaşlanmanın “sosyal bir sorun” olarak görülmeye başladığını belirtmektedir.