Barok sanatta düz çizgi yerine eğri çizgiler, akılcı ve mesafeli bir anlatım yerine coşkulu ve taşkın bir ifade biçimi, simetri yerine dağınıklık, düz yüzeyler yerine kat kat boğumlu ve hacimli bir anlatım ön plana çıkmıştır. Böylece mimaride, yapının dünyeviliği (sütün, kubbe gibi mimari öğeler) saklanmağa çalışılmış resimde doğrusal perspektif yerini eğrisel çizgilere bırakmış, heykelde ise aşırı kabartmalı ve hareketli yüzeylerle hızlı bir ritm oluşturulmuştur.