Özellikle 1950’li yıllardan itibaren gelişmeye başlayan; 1990’larda tur operatörlerinin
ölçek ekonomisine uygun agresif pazarlama politikalarıyla (taksitlendirme, erken rezervasyon vb.) zirveye ulaşan kitle turizminin doğal ve kültürel kaynaklar üzerindeki olumsuz etkilerinin en aza indirgenmesinin gerekliliğinin görülmesi yeni arayışları gündeme getirmiştir. Özellikle kıyı şeridindeki bölgelerde doğal ve kültürel kaynakların azalması ve niteliklerinin bozulması, çevre bilincinin artması, sürdürülebilir gelişim anlayışı, turizmin mevsimlik değil yıl temeline oturtulmasının benimsenmesi, kitle turizminin sıradanlaşması ve tüketicilerin klasik kitle turizminden sıkılması, tüketicilerin seyahatlerinden beklentilerinin farklılaşması ve giderek bireyselleşen ürün ve hizmetlere yönelmesi, turizmin yarattığı ekonomik değerin tüm alanlara yayma isteği, kırsal alanlarda ekonomik refahı yükseltmek ve göçü önlemek gibi pek çok neden turizmde çeşitlendirmeyi gündeme getirmiştir. Bu şekilde turizmin kıyı bölgelerindeki etkileri azalacak, turizmin yarattığı gelir ve istihdam sadece kıyı şeridinde değil diğer bölgelere de dağılarak gelir ve refah düzeylerinde artış olacaktır. Bu şekilde alternatif turizm, ulusal ve yerel hükümetlerin, yatırımcıların ve turizm uygulayıcılarının gündemine girmiştir.