1990 yılında Irak’ın Kuveyt’i işgalini durdurmak için gayet ‘idealist ve moralist’ bir politika uygulayan (eylemler yapan) ABD’nin, İsrail’in Filistin ve Arap topraklarını ve Sırbistan’ın Bosna-Hersek topraklarını işgaline sessiz kalması, ABD dış politikasının pragmatik özelliğini ortaya koyan anlamlı örneklerdir. ABD’nin bu tutarsızlığının nedeni, bu durumlar için kâr-zarar/fayda hesabı yapması ve kendisi için fayda ve kâr getirmeyecek sorunlara müdahil olmaktan imtina etmesidir. Zira ABD, Kuveyt’i kurtarmasının onun Basra Körfezi’ndeki petrol, stratejik dengeler, İsrail’in güvenliği ve bölgesel hakimiyet gibi çıkarlarına ‘fayda’ getireceğini, BosnaHersek’i ve Filistin’i savunmasının ise böylesi bir ‘fayda’ sağlamayacağını, hatta onu Rusya ile karşı karşıya getireceği için ‘zarar’ getireceğini düşünmüştür. ABD yönetimleri bu tutarsızlığı teknik tabirle “seçici (selective)” olmak şeklinde açıklamışlardır. Örneğin Clinton yönetimi, ABD’nin her uluslararası sorunla değil, ancak ‘seçilmiş sorunlarla’ ilgileneceğini ilan etmiştir.