Pek çok yazı dili, konuşma dilinin fonemlerinin dışında bir yazı sistemi ve üslubu olarak gelişmiştir. Biz bu sisteme ve üsluba imlâ diyoruz. İmlâ, yani yazım kuralları, her zaman konuşma dilinden farklılık gösterir. Bu farklılık, yazı dillerinin, aynı zamanda o kültürün standart dilini temsil etmesinden kaynaklanır. Standart dil, dilin ağızlarını, lehçelerini ve çeşitli konuşma nüanslarını ihmal eden bir ortak dildir. Bu standart dil, aynı zamanda, edebiyat dilinin de temelidir. Bir kültürün edebiyatı, genellikle o kültürün dilinin standart biçimiyle kurulur.

Sözcüklerin farklı biçimlerde örgütlenerek anlamlı bir bütün kurmasını sağlayan sistemlere gramer diyoruz. Bir göndericiyle alıcı arasında bilgi alışverişine iletişim diyoruz. Konuşma dili özel bir iletişim türü olmakla birlikte, en yaygın ve kullanışlı olanıdır. Ancak onun dışında sesle, dansla, şarkıyla, şiirle, simgeyle, görüntüyle ve kokuyla iletişim kurulduğunu da biliyoruz. Bu iletişim araçlarının tümüne işaret diyoruz. Ancak dil içinde de farklılıklar vardır. Bu farklılıklar çoğunlukla sözcüklerin seslendirilmesinde kullanılan fonemlerin ve vurguların farkından kaynaklanır. Kimi durumlarda da söz varlığı içinde küçük farklar olabilir. Biz bu tür farkların ortaya çıktığı durumlarda, anılan dil varlığına ayrı bir dil değil, ama lehçe (dialect) diyoruz. Lehçe, coğrafî ya da toplumsal olarak ayrı bir konuşma topluluğunu gerektiren dilsel bir farklılaşmayı ifade eder.