Susan Sontag da, fotoğrafın işlevi konusunda bağlamsalcı estetik düşünürleriyle paralel bir görüş sergileyerek, “Fotoğraflar, gerçekten de yakalanan deneyim, fotoğraf makinesiyse açgözlü hâlindeki bilincin en güçlü koludur” (Sontag, 1993, s.18) diyerek, fotoğrafın işlevinin yaşamdaki deneyimleri yakalamak ve kaydetmek olduğunu belirtmekte ve fotoğraf makinesini ise bu deneyimleri yakalamaya aç, doymak bilmeyen insan bilincinin en büyük yardımcısı olarak nitelemektedir.