1820’den itibaren romantiklerin ortaya çıkışı insan tabiatı karşısında bir çeşit dengeyi savunmaları bakımından önemlidir. Onlar “Düşünüyorum öyleyse varım.” yerine “Düşünüyor ve hissediyorum öyleyse varım.” demeyi daha doğru buldular. Böylece zıtlar arasında bir denge kurmak istiyorlardı. Zıtların birliği düşüncesi romantizmin en temel ilkesi olarak sonraki senelerde birçok romantik metinde, değişik biçimlerde görülecektir.