1950’lere kadar akıl hastaları önceleri sadece devlete bağlı akıl hastanelerinde tedavi gördüler. Ancak imkanların yetersizliği nedeniyle buralar bir tedavi merkezinden çok birer gözetim yeri haline geldi. Daha sonraları özel hastaneler açıldı. Buradaki şartlar oldukça iyiydi, ama tahmin edilebileceği gibi buralardan maddi durumu iyi olan sınırlı sayıda hasta yararlanabildi (Baron, 1996). 1950’lerde ilaç tedavilerinde gelişmelerle birlikte akıl hastalıklarının tedavisine yönelik uygulamalar değişti. Artık hastaların uzun süreler hastanede yatırılması gerekmiyordu. Zaten hastanelerde yapılan tedaviler oldukça masraflıydı. Ve en önemlisi akıl hastalarının toplumdan izole bir biçimde hastanede tutulmalarına gittikçe daha fazla itiraz gelmeye başladı. ABD’de 1963’den itibaren hastaların hastaneden çıkarılmaları anlamına gelen toplum içine geri gönderme politikası başlatıldı.