Yanıt Açıklaması: Psikanalitik, insancıl ve davranışçı terapiler birbirlerinden biyolojik faktörlere verdikleri önem, özne olarak insanın çeşitli faktörler tarafından belirlenmiş mi yoksa seçme özgürlüğü olan bir varlık mı olduğu, çocukluk yaşantılarının önemi, “şimdi ve burada” ki yaşantıların önemi ve terapiye koydukları hedefler yönünden ayrılırlar. Psikanalitik terapiler insanın gelişiminde ve ruhsal problemlerin ortaya çıkışında biyolojik faktörlere önemli bir rol atfederken, insancıl ve davranışçı psikoterapilerde biyolojik faktörler önemli bir role sahip değildir. Hem psikanalitik hem de davranışçı terapiler, birbirlerinden farklı şekillerde de olsa insanın davranışlarının güçlü bir biçimde belirlendiğini kabul ederler. Psikanalitik bakış için belirleyici olan biyoloji, davranışçı bakış için ise çevredir. Oysa insancıl psikologlar insanın herhangi bir faktör tarafından belirlendiğine inanmazlar, bu bakış açısından insanlar daima seçme özgürlüğüne sahiptir. Psikoterapide çocukluk yaşantılarının şimdiki problemlerle bağlantılandırılması psikanalitik yaklaşım için merkezi bir önem arz eder, insancıl psikologlar için de bu yaşantılar önemlidir ama psikanalizdeki kadar merkezi değildir. Diğer yandan davranışçı bakış için psikoterapide çocukluk yaşantılarının ortaya çıkarılmasına gerek bile yoktur. “şimdi ve burada” olana odaklanma insancıl terapiler için çok önemlidir. Bu bakıl açısından insanın şimdiki yaşadığı haliyle problemleri ele alınmalıdır. Oysa psikanaliz için “şimdi ve burada” olanın hiçbir önceliği yoktur. Bu boyut, davranışçılar içinse insancıl psikologlar kadar olmasa da önemlidir. Son olarak, bu üç yaklaşım terapiye koydukları hedef açısından farklılaşırlar. Psikanalitik terapi için ortada bir patoloji yani hastalık vardır ve terapinin hedefi bu hastalığı iyi etmektir. Oysa insancıl psikologlar danışanın yaşadığı problemleri “hastalık” olarak tanımlamazlar ve terapiye gelen kişiyi de “hasta” olarak tanımlamazlar. Bunun yerine, insancıl terapilerde danışanın yaşadığı problemin çözümü için yönlendirme yapmadan yardımcılık rolü üstlenilir. Terapinin hedefi “hastalık iyileştirmek” değil, danışanın yaşadığı problemlerin üstesinden gelmesine ve kişiliğini geliştirmesine yardımcı olmaktır. Davranışçılar için de “hastalık” yoktur. Hastalık yerine sadece “uyumsuz davranış” vardır. Onlar da hastalığı iyi etme hedefine değil danışana uyumlu davranışı öğreterek, öğrenme temelinde danışanın gelişmesi hedefine ulaşmaya çalışırlar. Görünürde ne kadar farklı olurlarsa olsunlar psikoterapi türlerinin birtakım ortak noktaları paylaştıklarını söylemek mümkündür. Bu ortak noktalar terapinin danışana sağladığı empatik ve sıcak ortam, terapistin danışana psikolojik problemlerinin kaynağı hakkında açıklama sunması, terapinin danışandaki kişisel kontrol hissini arttırması ve terapist ile danışan arasında bir terapötik ittifakın kurulmasıdır. Doğru cevap C seçeneğidir.