1142 yılı ilkbaharında Suriye üzerine sefere çıkan II. İoannis Komninos (1118-1143), Beyşehir civarına geldiğinde göl üzerindeki adalarda yaşayan ve Konya’daki Türkler ile sıkı ilişkiler içinde olan Rumahalinin Bizans’a tâbi olmayı reddetmesi oldukça dikkat çekicidir. Devrin Bizans yazarlarından Nikitas Honiatis’in bu olay hakkında: “Gölün içinde, birçok yerde sudan fışkıran küçük fakat müstahkem adaların ahalisi Hıristiyan olmakla beraber, o sıralarda kayıkları aracılığı ile Konya Türkleri ile çok canlı ilişkiler sürdürmekteydiler. Böylece bunlarla Türkler arasında sadece kuvvetli bir dostluk kurulmakla kalmamış, bunlar da adet ve gelenekleriyle hemen hemen Türkleşmişlerdi. Bu sebepten de sınır komşularının tarafını tutuyorlar ve Bizanslıları kendilerine düşman görüyorlardı. Uzun bir alışkanlık işte milliyet ve dinden daha güçlü oluyor” şeklindeki ifadeleri (Niketas, 1995, s.24) gayr-i müslim ahalinin ruh halini yansıtması bakımından önemlidir. Bu durum Türkler ile Anadolu’daki Bizans halkı arasında nasıl güçlü bağlar kurulduğunu ve Türklerin kendi gelenek ve göreneklerini Hıristiyan ahaliye kabul ettirdiklerini göstermektedir.