Laclau ve Mouffe Marksist geleneği-Marx’tan Gramsci ve Althusser’e kadar-toplumun farklılaşan ve çoğul mahiyetinin, ezilen çeşitli grupların özerkliğinin ve tüm politik kimlik ve mücadelenin açık uçlu ve rastlantısal karakterinin kavranılmasını önleyen indirgemeci bir mantığa sahip olmakla suçlamaktadır (Best ve Kellner, 2011). Nitekim, toplumsal ve politik sorunları farklılık ve çoğulluk mantığı içinde yeniden düşünmeyi öneren Laclau ve Mouffe, hem toplumdaki hem de her politik grubun üyelerinin homojen değil radikal olarak heterojen yani farklı unsurlardan oluştuğunu kabul eden ve farklı özne konumlarının çoğulluğunu teslim eden bir bakış açısını gündeme getirmişlerdir. Dolayısıyla post Marksizm evrensel bir birlik fikrinin totalleştirici etkilerinden kendini uzaklaştırarak, siyasette heterojen kimlikleri ve talepleri gündemlerinin ilk sırasına koymuşlardır.