Tekel yaklaşımı, sendikaların ücretleri rekabetçi düzeyin üstüne çıkardığı varsayımına
dayanır. Zira, sendikaların, üreticinin kâr ya da tüketicinin fayda maksimizasyonuna
dayanan modellerde olduğu gibi çok iyi tanımlanmış amaç fonksiyonuna sahip örgütler olduğu varsayılır. Sendikaların ücretleri yükseltme yeteneği, mal piyasasındaki tekel ya da “ricardocu rantların” varlığına dayandırılır ve bu rantın sendikanın faktör arzını kısıtlamasın-dan -yani toplu sözleşmelerle çalışan sayısının sınırlanması ya da ücret artışı sonrası firmanın işçi çıkarması yoluyla- kaynaklandığı kabul edilir.