Çağdaş çalışma sosyolojisi teorileri arasında, ara dönemin iki temel özelliği “bireysel” özelliklerin tanımlanmasına dayanması ve yapısal unsurlara önem vermesidir. Bu dönemde Hümanistik kuramlar sadece bireysel özellikler ile örgüt kültürü kuramı ise bireysel özelliklerin yapısal özellikler ile uyumu ile ilgilenmiştir. Sistem teorisinin odaklandığı nokta ise, yapısal unsurların nitelikleridir. Sistem Teorisi Yaklaşımı büyük oranda işlevselci sosyolojik eğilimlere dayanır. Bu yönüyle ara dönemdeki diğer iki kuramın sosyal psikolojiyle kurduğu yakınlıktan da uzaktır. Sistem teorisinin ana varsayımı, toplumun işlevsel bir bütün olması gibi örgütler de bu bütünün parçalarıdırlar. Buna göre örgütler, başlıca amaçları özel işlevlerin yerine getirilmesi olan yapılardır ve amaç odaklılığın bu şekilde net ortaya konmasıyla diğer sosyal sistemlerden ayrılır.