1960’larda başlayan bu dönemin en önemli özelliği Beşeri İlişkiler Yaklaşımı’nın gözden düşmesi olmuştur. İlk dönemin tersine, fabrika içi çalışmalar ve meslek içi etkileşimlere çok az değinilmiştir. Bu dönemde yapılan araştırmaların odak noktasında birey yer almıştır. ‹kinci dönemin temel özelliği, endüstriyel çalışma koşullarının sorunlarından çok, örgüt teorisine bağlı soyut konuların ele alınmasıdır. Bu bağlamda dönemin hakim sosyoloji eğilimi olan “işlevselcilik"den etkilenilmiştir. İlk dönemdeki antropoloji etkisine karşın; bu dönemde yaygın bir biçimde sosyal psikolojinin yöntemleri benimsenmiştir. Çalışma sosyolojisine ilişkin günümüzdeki eğilimlere temel olacak biçimde vurgu aktif ve yaratıcı çalışan algısından; yapısal koşulların bireyin ötesindeki belirleyici etkilerine kaymıştır.