Türkiye Cumhuriyetinin ilk yıllarında nüfusun yüzde 13,5’i kentlerde yaşamaktaydı. Bu oran 1950’ye kadar pek değişmemiştir. 1950’den itibaren hızlanan kente göç sonucu, kentli nüfus oranı ilk kez 1985 yılında kırda yaşayan nüfus oranını geçmiştir. Nüfusu on bin ve üstü olan yerleşimler kent sayılırsa, 2010’da Türkiye’de kentleşme oranı yüzde 65’tir. Ancak, tüm il ve ilçe merkezlerini kent sayan tanım temel alınırsa, kentleşme oranı yüzde 76,3’e çıkar. Bu durumda 56.222.356 kişi il ve ilçe merkezlerinde yerleşiktir (TUiK, 2011).