Yargı harçları bakımından karar verildiği anda yükümlü değişecek ve bu andan itibaren harca tabi hizmete ilişkin harcın ödenmemiş olan kısmı artık yeni yükümlüye geçecektir. Hizmeti talep eden harç ödeme yükümlülüğünden sonrası için kurtulacaktır. İşlem
sonrasında verilecek karar ile harca tabi işlemi talep eden daha önce ödemiş olduğu harçları, hizmeti sunan devletten değil, aleyhine işlem talep edilen taraftan alacaktır.
Hizmet Talep eden lehine karar verilmeden önce ödediği harçları kimden alacak?
Harcın ödeme mükellefiyeti bakımından kanun koyucu işlemi talep eden haklı olsa
bile yükümlülüğünü kaldırmamış, sadece ödemiş olduğu harcı aleyhine işlem talep edilenden alma hakkı vermiştir. O hâlde harcın mükellefi hem işlemi talep eden hem de
aleyhine haklı bir işlem tesis edilen olacaktır. Harca tabi işlem eğer harçtan muaf tutulmuş kişiler aleyhine tesis edilmiş ise o zaman işlemi talep eden daha önce ödemiş olduğu harcı devletten iade alabilecektir. Bunun en tipik örneğini aleyhine hüküm kurulması istenen karşı tarafın harçtan muaf olduğu vergi yargısı harçlarında görmekteyiz. Davalı harçtan muaf ise davacının kazandığı davada ödediği harçlar ne olacak? Hizmet sonunda verilecek hükmi veya icrai karar ile bakiye harçların ödenmesinden aleyhine hizmet talep edilen mükellef hâline gelecektir.

Harçlar Kanunu’nun vergi yargısı harçlarında mükellefi düzenleyen 53. maddesinde
vergi yargısı harçlarının, harca mevzu olan işlemlerden dolayı vergi mahkemeleri, bölge
idare mahkemeleri ve Danıştay’a başvuranlar tarafından ödeneceği düzenlenmiştir. Başvuru harcının mükellefi hizmeti talep edendir. Maktu ve nispi harçlarda ise yargı harcından farklı olarak Harçlar Kanunun 13. maddesi ile karşı tarafın işlemleri harçtan istisna olduğu için hizmet talep eden lehine karar verilse bile istisna nedeniyle harcı doğuran olay olarak kabul edilmediğinden bir mükellef de olmayacaktır. Diğer taraftan vergi yargısının, yargı harcından temel farkı ise yargı harcında başvuranın talebi red olunduğunda karar ve ilam harcı hizmetin amaca hasıl olmaması nedeniyle nispi değil maktu olarak hesaplanırken, vergi yargısı harcında nispi olarak hesaplanmaktadır. Bu durum nedeniyle vergi mükelleflerinin hak arama özgürlüklerinin kısıtlandığı veya zorlaştırıldığı da söylenebilir.