Türkiye’de özellikle çocuklar ve gençlerin İnternet’te ve diğer yeni medya ortamlarında varolan çeşitli risklerden korunması konusunda bir tür ahlaki panik üretildiğini söylemek mümkündür. Aslında benzeri bir ahlaki panik yukarıda da değindiğimiz üzere televizyonun özellikle de özel televizyon yayıncılığının Türkiye’de başlamasına koşut yaygınlaşmış ve gerek kamusal aktörlerce gerekse yazılı basın tarafından üretilmişti. Günümüzde bu ahlaki paniğin mecrası yeni medya ortamları olarak değişti. Stanley Cohen’in tanımlamasıyla “ahlaki panik”, “toplumsal değerlere ve çıkarlara yönelik olarak tehdit olarak tanımlanan durum, kişi ve gruplardır ve kitle iletişim araçları tarafından belli bir biçemde ve stereotipleştirilerek sunulurlar” . Ahlaki panik aslında toplumsal bir inşadır, toplumun var olan korkularını ve kaygılarını yeniden üretir ve pekiştirir. Mutlu Binark’a göre (2012) üzerinde ahlaki panik yaratılan yeni medya ortamlarında Türkiye’de var olan asıl sorunlar ise kamuoyunun gündemine eksik ve yetersiz bir şekilde gelmektedir. Hatta bu sorunlar dile getirilmemektedir. Yeni medya ortamında Türkiye’de var olan sorunları sıralayacak olursak, kullanıcılardaki nitelikli ve yetkin kullanım bilgi ve becerisi eksikliği, cinsiyete, yaşa, sınıfsal konuma ve yerleşim yerine göre ortaya çıkan sayısal uçurum ve eşitsizlikler ile yeni medya okuryazarlığının geliştirilmemesi ve buna yönelik kamu politikasının yoksunluğu sayılabilir.