Viktor Frankl 20. yüzyılda yaygınlaşan varoluşsal boşluk’tan söz etmekte ve bunun özellikle “kendini değersiz ve anlamsız bulma” duygusuyla oluştuğunu belirtmektedir. Frankl, insanların bu varoluşsal boşluğa düşmekten ancak hayatta belli hedefler ve amaçlar (sevgi, yüce bir dava, bir eser üretme vb.) elde ederek ya da dinin açıkladığı, hayata yüklediği anlamı, ahlâk ve değer yargılarını benimsemekle kurtulabileceğini vurgular. Bu yönüyle anlam arayışı din değiştirmede etkili olan zihinsel güdüler arasında yer alırken; travmatik olaylar yaşama ve suçluluk ve günahkarlık duyguları duygusal güdüler; başka dine bağlı kimse ile evlenme ve başka dine bağlı kişilerin olumlu davranışları ise sosyo-kültürel güdüler arasındadır.