Dış politikanın nihai yetkisi sadece baskın bir lider veya tek bir grup tarafından değil, üçüncü bir alternatif olarak politik özerk aktörlerin koalisyonu tarafından da belirlenebilir. Karar birimlerinin bu özelliği, devletin siyasi otoritesini tek bir grup ya da aktör ile üstlenmesi mümkün olmadığında kaynaklanmaktadır.

Dış politikaya karar verme süreci parçalanmıştır ve sağlıklı ve sürdürülebilir dış politika ise aktörlerin siyasi güçlerinin karar aşamasına ulaşımı ile sınırlandırılmıştır. Tek parti hükümeti kurabilen parlamenter rejimlerde ve başkanlık sistemlerinde lider tek başına yönetim ve karar alma süreçleri üzerinde güç sahibi olabilir. O¨te taraftan, partilerin bir araya gelerek oluşturduğu koalisyon hüku^metlerinde güç da- ğılımı kadar liderlerin karar mekanizmaları üzerindeki etkisi kısıtlanabilmektedir. Koalisyonu kuran partiler arası sıkı bir çekişme ve müzakere sonucunda anlaşmaya varmaları hüku^met içerisinde güç dağılımını (hangi partinin hangi bakanlığı alacağı ve hangi görevden sorumlu olacağı gibi) belirlemektedir.