1923-1945 tek parti döneminde, Türk dış politikasına hâkim olan temel unsur, Kemalist siyasal kültürdü. Bu dönemde, jeostratejik konumuna rağmen, gerek M. Kemal Atatürk ve gerekse İsmet İnönü, eski yayılmacı emellerden uzak durduklarını, yayılmacı düşüncelerle hareket etmediklerini ve ulus-devlet inşa sürecinde Batılı bir toplumsal yapı oluşturmak istediklerini vurguladılar. Bu düşüncelerine dayanarak bu dönemde, Türk dış politikası, iki temel ilke üzerine oturmuştur: Batılılaşma ve Yurtta Sulh Cihanda Sulh. Bu dönemde bağımsızlığını pekiştirme ve ulusal güvenliği sağlama yönünde Türk hükûmeti, bölgesel oluşumlara dahil oldu ve İngiltere ve Fransa gibi büyük devletler ile ilişkilerini geliştirdi. Ekonomik alanda kalkınmasını sağlayabilmek için, Türkiye yabancı yatırımcı ve yabancı sermaye arayışlarından ziyade, kendi öz imkânlarına dayanmayı tercih etti. Çünkü Osmanlı döneminde ağır mali yükümlülükler altında kalan İstanbul yönetimi, siyasal bağımsızlığını kaybetmişti. Aynı durumla karşı karşıya kalmak istemeyen Atatürk ve İnönü, devletçilik ve halkçılık ilkelerini benimseyerek, korumacı ekonomi modelini benimsedi (Mustafa Aydın, 2000:103-139).