İkincisi ise aktörlerin seçimlerini etkileyecek şekilde karar merkezleri etrafında toplanmasıdır. Farklı aktörlerin temsilcileri koalisyon içinde görüşse bile, bireyler önemli üyelere danışmadan karar birimini işletme yetkisine sahip değillerdir. Bu nedenle koalisyon içerisinde yer alan partilerin oluşturduğu gruplar da kendi başlarına hareket edemezler ve sürekli koalisyon ortaklarıyla gerekli görüş alışverişinde bulunduktan sonra hareket edebilirler. Özellikle koalisyon ortaklarının ideolojik olarak birbirinden uzak olması da ortak karara varılmasını zorlaştıracaktır. Konu dış politika olduğunda ise görüşmelerin çok daha çekişmeli ve her hükûmet ortağına (ki burada çatışma yönetimi modelleri uygulanmaktadır) uygun olması gerekir. Bu nedenle karar alma süreci farklı bir boyutta uzun zaman alarak ilerleyebilir.