“Çevre vergileri, mali yardımlar, depozit-geri ödeme sistemleri ve kirletme/atık haklarının ticareti gibi ekonomik araçlar ile standartlar, yasaklama ve yükümlülük getirme yoluyla doğrudan müdahalede bulunularak uygulanan hukuki araçlar çevre politikasının düzenleyici ve teşvik edici araçları arasında sayılmaktadır. Sorumluluk yükleme, mülkiyet haklarının tanımlanması ve ahlaki değerler yaratarak manevi duyarlılığın geliştirilmesi gibi merkezî otoritenin doğrudan müdahalesi yerine gönüllü katılımı teşvik eden araçlar, ikinci grup araçları oluşturmaktadır.