Çevre vergilerinin istihdam politikalarına hizmet edecek bir araç olarak da kullanılabileceği düşüncesi, çevrenin korunması ve istihdam yaratılması gibi birbiriyle çeliştiği düşünülen iki önemli iktisat politikası amacını birlikte gerçekleştirilebilecek ortak bir çözüm sunması nedeniyle büyük ilgi görmüştür. Çifte yarar hipotezi mevcut vergi sisteminin dengesiz olduğu ve piyasa davranışlarını yanlış yönlendirdiği varsayımı üzerine kuruludur. Mevcut vergi sisteminde enerji ve doğal kaynaklar
gerçek maliyetlerinin altında vergilendirilirken, özellikle emek ve sermaye üzerindeki vergi yükü olması gerekenin çok üzerindedir. Vergi yükünün üretim faktörleri arasındaki dağılımındaki bu dengesizlik, doğal kaynakların verimsiz kullanılmasını, israf edilmesini ve çevreye zarar verilmesini teşvik ederken, diğer yandan da yeni yatırımları ve yeni işe alımları caydırmakta, ekonomik ve çevresel refah kayıplarına neden olmaktadır. Çifte yarar hipotezi ile çevreye zarar veren ekonomik
faaliyetlerin piyasa fiyatlarını, marjinal sosyal maliyetlerine eşitlemeyi amaç edinen bir çevre vergisi reformundan elde edilecek ek gelirin, gelir vergisi gibi piyasalar üzerinde saptırıcı etkileri olan bir vergi veya bir grup verginin oranlarını düşürerek veya bu vergileri ödeyenlere doğrudan gelir transfer ederek kullanılmasının, bütçenin dengelerini değiştirmeksizin çevresel ve ekonomik refah artışları sağlanacağı ileri sürülmektedir. Kısaca çevresel vergiler gelir vergileriyle ikame edilecek olursa çevresel vergilerle ilişkili iki yarar ortaya çıkacaktır. İlki, kirlilik dışsallıklarıyla ilişkili piyasa hatalarının düzelmesiyle sosyal refah düzeyi artmaktadır. İkinci fayda emek piyasasındaki piyasa aksaklıklarının azalmasının sosyal refah düzeyini arttırmasıyla meydana gelmektedir. Bu çevresel vergi ile ilişkili iki fayda çifte yarar olarak adlandırılmaktadır.