1960’lı yılların sonları düşük faiz oranlarının olduğu ve büyük şirketlere kolayca kredi açıldığı bir dönemdi. Bu dönemde bankalar büyük şirketlere göre ikinci sırada önemde değerlendiriliyordu. 1980’ler geldiğinde yüksek faiz oranları dönemi yaşanmaktaydı ve 60’ların sonundaki hikâye bütünüyle değişmek üzereydi. Hızlı bir biçimde bankaların önemi ikinci dereceden birinciliğe tırmanmaktaydı. 15-20 yıldır süren ikincilikten sonra, aniden şirketlerin yaşamlarını sürdürebilmelerinde kullanacakları fonların maliyetleri baskın olan öncelik hâline gelmişti. Bir başka ifadeyle, monetarizm endüstriyel şirketleri bir kez daha finans kaynaklarına bağımlı hâle getirmişti. Peki, bu gelişmeler sonuçta ne getirdi? Cevap oldukça açıktı: “Kısa Dönemcilik”. Şirketlerin uzun dönemde varlığını sürdürebilmesi için gerekenler yerine, odak olarak kısa dönemli finansal hedefler belirlenip her şey pahasına bunların gerçekleştirilmesi belirlendi. İşte James Galbraith, The Predator State çalışmasında 2008 Finansal Krizi’nin finansın reel üretimden önce geldiği sürece tekrarlanması muhtemel bir serbest piyasa sonucu olduğunu açıklamaktadır. Serbest piyasa için kontrollü serbestlik kavramının geliştirilmesi ve bu çerçevede ekonomik faaliyetlere izin verilmesi şeklinde özetlenebilecek bir politika önermesidir bu.