1983 yılında ulusal ve uluslararası öneme sahip tabiat ve kültür varlıklarının seçilip
belirlenmesine, özellik ve karakterleri bozulmadan korunmasına, geliştirilmesine ve yönetilmesine
ilişkin esasları düzenlemek amacı ile yürürlüğe giren 2873 no’lu Milli Parklar
Kanunu’na göre dört farklı koruma alanı tanımlanmıştır.
Milli Parklar: Bilimsel ve estetik bakımından, milli ve milletlerarası ender bulunan
tabii ve kültürel kaynak değerleri ile koruma, dinlenme ve turizm alanlarına sahip tabiat
parçalarına Milli Park adı verilmektedir.
Tabiat Parkları: Bitki örtüsü ve yaban hayatı özelliğine sahip, manzara bütünlüğü
içinde halkın dinlenme ve eğlenmesine uygun tabiat parçalarına denir.
Tabiat Anıtları: Tabiat ve tabiat olaylarının meydana getirdiği özelliklere ve bilimsel
değere sahip ve milli park esasları dahilinde korunan tabiat parçalarına Tabiat anıtları adı
verilmektedir.
Tabiatı Koruma Alanları: Bilim ve eğitim bakımından önem taşıyan nadir, tehlikeye
maruz veya kaybolmaya yüz tutmuş ekosistemler, türler ve tabii olayların meydana getirdiği
seçkin örnekleri ihtiva eden ve mutlak korunması gerekli olup sadece bilim ve eğitim
amaçlarıyla kullanılmak üzere ayrılmış tabiat parçalarına denir.