Prof. Rodrik bir “ihracat fetişizmi” yapıldığının altını çiziyor. Kalkınmanın tek çözümümü olarak salt ihracatı gören “olmazsa olmaz” ın yanlışlığını irdeliyor. İkincisi, ulusal para politikasının çoğu zaman az gelişmiş ülkelerin içsel kriz nedeni olduğunu söylüyor. Üçüncüsü, ürün yerine ihracatın kendisinin teşvikiyle, politikacının genelde eşdost kapitalizmi ortamı yarattığına dikkati çekiyor. Sonra da önerisini gündeme getiriyor: Devletler, özellikle kalkınma yolunda olanlar, “ne olursa olsun, yeter ki adı ihracat olsun.” politikasından vazgeçmelidirler. Bunun için devletler “ihraç edilebilir ürünü” (exportables) teşvik etmeli, ihracatı teşvik etmekten elini uzak tutmalıdırlar. Bununla devletler, iktidar dediğimiz erk, nesnel araçlarla yeni sanayileri teşvike yönelmelidir.