Toplu pazarlıkla ilgili olarak yaklaşımdan söz etmek mümkündür: İlk yaklaşım klasik yaklaşımdır. Bu yaklaşıma göre toplu pazarlık işgücünün satışını düzenleyen bir araç olarak görülmektedir. İşçinin işe alınması, çalışma koşullarının belirlenmesi ve işten çıkarılmasına yö­nelik düzenlemeler toplu iş sözleşmelerinin en önemli ve genellikle yasal olarak da zorunlu hâle getirilen konuları olmaktadır.

İkinci yaklaşıma göre toplu pazarlık bir kural koyma etkinliğidir. Taraflar en­düstri ilişkilerine yönelik kural ve düzenlemeleri toplu pazarlık aracılığıyla belirler ve buna uyarlar. Toplu pazarlık sonucu imzalanan toplu iş sözleşmesi, pazarlık kapsamında bulunanlara yönelik olarak hatta bazen pazarlık kapsamında bulun mayanlar için bile, ücret ve çalışma koşullarıyla ilgili belirli bir standart getir­mektedir. Ücret ve çalışma koşullarının belirlenmesi sürecine işçilerin sendikaları aracılığıyla katılması tek başına işverenin ve devletin hakimiyetini sınırlamakta ve bu nedenle toplu pazarlık çalışma hayatının demokratikleşmesinde bir araç olarak nitelendirilmektedir.

Üçüncü yaklaşımda ise toplu pazarlık bir yönetime katılma anlayışı olarak de­ğerlendirilmektedir. Yönetime katılma, yöneticilerin işletmedeki çalışma koşulla­rıyla ilgili konularda geleneksel anlamda tek taraflı olarak işleyen karar alma süre­cini işyeri komiteleri, işyeri konseyleri ve toplu pazarlık gibi çeşitli mekanizmalar aracılığıyla çalışanlarla paylaşmasıdır.