Türkiye’de sanayileşme politikasının önemli bir aracı, her zaman yatırım teşvikleri olmuştur. Cumhuriyetin kuruluşundan itibaren başvurulan teşvik uygulaması, 1968 yılında gerçekleştirilen merkezî yapılanmayla birlikte yerini teşvik belgesi sistemine bırakmıştır. 1980 yılına kadar sürdürülen uygulamalarda, bu dönemde uygulanan ithalat ikameci sanayileşme stratejisine uygun bir tutum sergilenmiştir. Bu çerçevede iç talebin karşılanması, diğer bir ifade ile iç piyasaya dönük üretimin desteklenmesi amacıyla yatırım indirimi, gümrük muafiyeti ve ihracat kredisi gibi araçlara başvurulmuştur. 1968 yılında gerçekleştirilen diğer bir önemli adımda, “kalkınmada öncelikli yöre” uygulaması ile bölgesel eşitsizliklerin bertaraf edilmesine çalışılmıştır. Teşvik politikaları sadece iç talebin karşılanması hedefi ile sınırlı değildir. 1970’li yıllarda ara mallar ve yatırım malları üreten sektörlerin teşvik edilmesi amaçlanmıştır. Bu yıllarda dikkat çeken husus, teşvik politikaları ile karşılaştırıldığında göreli olarak kamu girişimciliğinin daha etkili bir işlev üstlenmesidir.