Sosyal modelde artıları ve eksileriyle şunlar vurgulanmaktadır:

- Bozukluk bireyde fiziksel, zihinsel veya duyusal bozukluk neticesi işlev kısıtlanmasıdır.

- Yeti yitimi fiziksel veya sosyal engeller yüzünden  toplumda diğer bireylerle eşit derecede normal yaşamın parçası olarak hareket etme şansının kısıtlanması veya kaybedilmesidir.

- Yeti yitimi (engellilik) artık bireysel değil, sosyal bir sorun olarak görülür. Engellilik toplumun çoğunluğunun, yani belirgin bozuklukları olmayanların ihtiyaçlarını karşılamaya yönelmesiyle engellilerin ihtiyaçlarını ayrı tutması ile ortaya çıkan bir durumdur.

- Engellilik hareketi ise, sorunun ‘tedavi’sinin toplumun yeniden yapılandırılmasıyla gerçekleşebileceği yönündedir. Bireye ve bozukluğuna odaklanan tıbbi ‘tedavi’lerden farklı olarak, bu yaklaşım gerçekleştirilebilir bir hedef saptar ve aynı zamanda herkesin de menfaatine hizmet eder. Bu yaklaşım, engellilerin bireysel ve topluluk olarak dezavantajlarının tıpkı cinsel ayrımcılık, ırkçılık ve eşcinselliğe karşı ayrımcılık gibi temel toplumsal ayrımcılıktan kaynaklandığını öne sürer.

- Engellilik hareketinin ürünü olarak ortaya çıkan sosyal model, engelli bireylerin zihinsel ya da fiziksel durumlarından ötürü toplumla bütünleşmelerinin engellendiğini savunmaktadır. Bu engeller tekerlekli sandalyeyle çıkılamayacak basamaklar, yüksek kaldırımlar, duvarların yüksek kısımlarına monte edilen elektrik anahtarları gibi mekânsal engeller olabileceği gibi özel alt sınıar gibi eğitimsel nitelikli engeller de olabilir. Bunların yanı sıra depo niteliğindeki tedavi ve bakım kurumları da tıbbi engeller kategorisinde düşünülebilir.

- Sosyal modelin eleştirilebilecek bir yönü, bireyin engelli olmasına yol açan durumların araştırılmasını engelleyebilme olasılığıdır.

- Sonuç olarak sosyal model, engellilerin kendilerini toplumla bütünleşmiş hissetmelerine yol açmaktadır; böylece toplumdan soyutlanmamış olmaktadırlar. Engellileri toplumla bütünleştirici bu yaklaşıma, hem engelliler hem de yakınları tarafından ihtiyaç duyulmaktadır.