Ev endüstrisinin gelişim sürecinde 10. yüzyıldan 15. yüzyılın sonuna kadar geçen dönemde, feodal düzen söz konusudur. Bu dönemde, feodal bey ya da derebeyi olarak adlandırılan kişinin yüksek bir tepeye kurulmuş şatosunun etrafında bulunan arazi o topraklar üzerinde yaşayan kişiler ve aile üyeleri tarafından işletilmektedir. Bu düzende köylüler, derebeyinin etki ve otoritesi altında olup, görevleri o topraklar üzerinde çalışmaktır. Ancak, toprağın mülkiyetine sahip olmayıp sadece kullanım hakkına sahiptirler. Şatoda, askerler beslenir ve bu askerler derebeyinin topraklarını korurlardı. Tehlikenin büyüklüğüne bağlı olarak şato civarında yaşayanlar, şatoya sığınır ve gerektiğinde derebeyi ile toprakları savunurlardı. Bu dönemde şatoda, askerlerin dışında sanatkarların da çalıştığı bilinmektedir. Derebeyi düzeninde, halkın ve sanatkarların hiçbir özgürlüğü yoktur. Bu dönemde, tarımla uğraşan ve köylerde yaşayanların dışında kalan nüfus şehirlerde el sanatlarıyla uğraşmaya başlamışlar ve aile ekonomisi içinde yapılan üretimden farklı olarak pazara, satış amacı olan üretim yapılmaya başlanmıştır. Şehirlerde, el sanatlarındaki uzmanlaşma sonucu küçük sermaye ve basit aletlerle evlerde yapılan üretimde yoğunlaşmanın ortaya çıkması bu dönemin bir özelliği olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu dönemde şehirlerde sanatkarlardan oluşan, atölye çalışmasının yapıldığı yeni bir grup ortaya çıkmıştır. Bu grubun kökeninin malikanelerde çalışan sanatkarlarda aramak gerektiği ifade edilmektedir.