Önce sağa bakan bir oyuncunun görüntüsü, ardından sola bakan diğer bir oyuncunun görüntüsü psikolojik olarak karşı açılar oluşturur ve bu oyuncuların birbirleri ile konuştukları izlenimini verir. Oysa gerçek zaman-mekân uygulamalarında bu oyuncuların karşılıklı konuşmalarına bile gerek yoktur. Bu iki çekim farklı bir zamanda ve hatta farklı bir mekânda bile gerçekleştirilmiş olabilir. Gerçek zaman-mekân uygulamalarından koparılarak ortaya çıkarılan bu yeni sinematografik anlatım dili filmik zaman ve filmik mekân kavramlarıyla tanımlanır.