Klasik iktisat yazını, Adam Smith’in “Ulusların Zenginliği” adlı eseri ile başlar ve büyük ölçüde oradaki görüşleri taşır. İktisat biliminin ve klasik iktisadın kurucusu olarak kabul edilen Adam Smith’in, faiz hakkındaki düşünceleri de oldukça önemlidir. Smith’e göre faiz kârdan ayrı bir kavramdır. Faiz, birikimini kendisi kullanmayan başka birine ödünç olarak veren kişinin, bu eylemi dolayısıyla elde ettiği gelirdir. Bir başka ifadeyle borç alanın ödünç verene, o paranın kullanılması nedeniyle eline geçen kâr fırsatı için ödediği bir karşılıktır. Klasik teoride faiz oranı “reel” bir değişkendir ve faiz düzeyini belirleyen faktörler, tasarruf arzı ve talebi (yani yatırım talebi)dir. Aynı zamanda faiz, tasarruf arzının fiyatı olarak düşünülmektedir. Bu bağlamda faiz, tasarrufun yani bugünkü tüketimden vazgeçmenin karşılığıdır.

Ekonomide faiz oranları ile tasarruf düzeyi arasında bir bağlantı, fonksiyonel bir ilişki bulunmaktadır. Bu ilişki doğrusal olarak adlandırılır. Faiz oranının yükselmesi durumunda bireyler daha fazla tasarrufa yönelecek, yani şimdi tüketmek yerine, gelecekteki bir zamanda daha fazla tüketimi tercih edeceklerdir. Buna göre nispeten yüksek bir faiz oranı, bireylere gelecekte bugünkünden daha fazla tüketim yapma olanağı sağlayacaktır. Oysa düşük bir faiz oranı ekonomik birimlerin gelecekte daha fazla tüketebilme beklentilerini kıracaktır. Dolayısıyla faiz oranı düşerse tasarruf miktarı da azalacaktır.

Diğer yandan, bir ekonomide tasarruflara olan talep yani yatırımlar da faiz oranlarına karşı duyarlıdır. Bilindiği gibi işletmelerin amacı kârlarını maksimize etmektir. İşletmelerin yatırım yapmalarında temel belirleyici yatırım getirisinin, maliyetini aşması yönündeki beklentidir. Yatırımın maliyeti ise faiz oranına bağlıdır. Yatırımlar faiz oranı ile ters yönlü bir ilişki içindedir. Yani faiz oranı yükseldikçe işletmeler daha az yatırım yapmayı tercih etmektedirler. Doğru cevap D' dir.