Bölgenin bir sonraki evresi Uruk Dönemi (MÖ. 4000- 3100)’dir. Bu dönemde
güneydeki kentler büyük oranda gelişmiştir. Nüfusları artmış, sulu tarım ile daha
fazla ürün elde edilmeye başlanmış; maden, taş ve kereste gibi ihtiyaçları uzak
bölgelerden ticaretle getirtilmiştir. Belli bir iş kolunda uzmanlaşmış zanaatkârlar
ortaya çıkmıştır. Çömlekçi atölyelerinin seri üretime geçtikleri ve üretilen malların uzak ülkelere pazarlandığı görülür. Neolitik Çağ’dan beri kullanılan baskı
mühür geleneği yerini silindir mühür tipine bırakmıştır. Güney Mezopotamya’nın
nüfusları hızla artan kentlerinde yönetici sınıfın tapınaklarda biriktirdiği ve buradan dağıtılan ürünlerin miktarı arttıkça bunları kaydetmek için basit işaretler,
sayılar ve listeler ihtiyacı karşılamamıştır. Uruk döneminin sonlarına doğru MÖ.
3200 yıllarında yazı icat edilir ve en erken yazılı belgeler ortaya çıkar.