Fransız iktisatçı J.B. Say’dan itibaren, girişimcilik dördüncü üretim faktörü
olarak genel kabul görmüştür. Konu, Schumpeter’in “dinamik girişimcilik” yaklaşımıyla daha büyük bir önem kazanmıştır. Schumpeter, dinamik girişimciyi; yeni
tedarik kaynakları, yeni satış piyasaları, yeni ürünler, yeni süreçler ve yeni organizasyon sekilerini uygulayarak eskiyi yeni ile değiştiren kişi olarak belirlemiştir.
Girişimcileri sürekli bir yenilik süreci içinde eskiyi terk edip daha etkin yeni yolları ve yöntemleri devreye sokarak (yıkıcı yaratıcılık) yaşayan kişiler olarak tanımlamış ve bu kişilerin ekonomik büyümenin en önemli aktörü olduğunu iddia
etmiştir. (Durukan, 2007, s.28)