Asimilasyon, eritme potası modeli ve entegrasyon modellerinin sonuç vermemesi ve göçmenlerin sosyal, ekonomik ve psikolojik ihtiyaçlarına cevap vermemesi nedeniyle çokkültürcülük politikaları gündeme gelmiştir. Aslında, çok kültürlülük politikaları, bir devlet politikası olarak ilk olarak Avusturalya, Amerika, Kanada gibi ülkelerde 1970’lerde gündeme gelmiş ve ardından Avrupa’ya yayılmıştır. Çok kültürlülük politikasının temel hedefi ülkedeki farklı etnik, dinî ve kültürel geçmişten gelen insanların bu farklılıklarından doğan tüm hakların tanınması, saygı görmesi ve garanti altına alınmasıdır. Çok kültürlülük politikası, belli temel değerlere uyum göstermesi beklenmesine rağmen, göçmenlere farklılıklarını bırakmaları beklenmeksizin tüm sosyal alanlarda eşitlik verilmesi anlamına gelmektedir (Castles ve Miller, 2008).