Öncü göç araştırmalarında kadınlar, sadece eşlerinin aldıkları göç kararına uyum sağlayan ve eşlerine refakat eden bir aile bireyi olarak ele alınarak ''pasif'' ve ''bağımlı'' bir cinsiyet kategorisi içinde konumlandırılmıştır.  Evlilik ve aile birleşimi 60'lı ve 70 yıllarda  yoğunlaşan kadın göçünün önemli nedenlerinden biri olsa da, bağımsız kadın göçünün de süregelen ve etkin bir toplumsal hareketlilik olduğunu gözden kaçırmamak gerekir. Nitekim Kofman, aile birleşiminin bir yasal giriş yolu değil de bir göç türü ve dönemleştirmesi olarak sunulmasının, aile birleşimi ile göç eden kadınların ''bağımlı göçmenler'' olarak tanımlamasına yol açtığını böylelikle de iş piyasasındaki konumları gibi sorunlarına ilgisiz kalınması sonucunu doğurduğunu vurgulamıştır. Göçmen nüfustan en yüksek düzeyde toplumsal yarar sağlamanın yanı sıra göçmen maliyetini de en aza indirgemek, göç alan ülkelerin hedefleridir. Bu bağlamda eşiyle birlikte göç eden kadınları ekonomik ve sosyal güvenliği eşleri ya da aileleri tarafından karşılandığı için ülkeler açısından bir yük olarak değerlendirilmez. Zira eşiyle birlikte göç sürecinde yer alan kadınlar, genelde yasal ve ekonomik açılardan bakımlarını üslenen kocalarına eşlik ve annelik rolleri nedeniyle bağlı olarak düşünülür. Bu bakış açısı, kadınların iş piyasasında erkeklerin yerini alma riskinin söz konusu olmayacağına işaret eder. Dolayısıyla bu kadın grubunun göç edilen ülkeye giriş yapması tek başına göç eden (bağımsız) kadınlara göre çok daha kolaydır ve iş piyasasındaki konumları bağımsız kadın göçmenlerden yapısal ve işlevsel açılardan farklıdır.