Türkiye’deki medya ortamında, 1980 sonrasında başlayan ve 1990’lı yıllarda hızlanan bir süreç sonucunda her şey magazinleşmiştir. Medyadaki yayıncılık anlayışında nitelikli, derinlikli, ama aynı zamanda izleyiciden entelektüel birikim ve katılım gerektiren programlar aşama aşama dışlanmakta ve yerlerine “çarpıcı, dramatize edilmiş, insani ilginin belirleyici olduğu” görece
yüzeysel programlar geçmektedir. Haber içeriğindeki bilginin, “info-tainment” olarak nitelendirilen eğlence öğeleriyle karışık olarak sunulması bu gerçeği vurgulamaktadır. Farklılıklara seslenmek, farklı beğenilere televizyon programlarıyla ya da gazete içerikleriyle yönelmek yerine; her program türünde ya da gazete içeriğinde ortak payda mümkün olduğu kadar çok izleyiciyi ekran başına çekmek ya da okura gazeteyi satın aldırtmak olmaktadır. Son aşamada belirleyici olan reklam gelirlerini düşürmeme kaygısı taşıyan ticari televizyon kanalları ve gazeteler, varolan tekelleşme eğiliminin de getirdiği avantajla reklam pastasından alınan payı arttırmaya yönelmektedir. Bu sürecin sonunda, medya metinlerinde çeşitlilik ve farklılığın yerine bir benzeşme ve tektipleşme ortaya çıkmaktadır. Doğru cevap B'dir.