Kur’ân  âyetlerinde  ilmin  ve  âlimlerin  faziletine,  sâlih  amellere  sarılmanın gerekliliğine ağırlık verilirken, Hz. Peygamber’in hadislerinde bunlara ilave olarak ilimle amel konusunun üzerinde önemle durulduğunu farketmekteyiz. Erken  dönem (mütekaddim) muhaddislerden Ebû Bekr Muhammed b. el-Hüseyn el-Âcurrî (v.  360/971)’nin  “Ahlâku’l-Ulemâ”  adlı  eseri başta  olmak  üzere,  Hatîb-i Bağdâdî’nin  “İktizâu’l-İlmi’l-Amel”  ve  “el-Câmiu  li  Ahlâki’r-Râvî”sinde, onunla  aynı  yıl  vefat  eden  Endülüs’lü  muhaddis  İbn  Abdilberr’in  “Câmiu Beyâni’l-İlmi ve Fadlih”inde ve daha sonra Selçuklu devri muhaddislerinden İbn Asâkir (v. 571/1176)’in “Zemmü men lâ Ya’melü bi İlmih” adlı kitabında bu konuya özel bir yer ayırdığı görülmektedir.