Dinin temel kaynakları incelendiğinde görüleceği üzere, Sünnet, Kur’ân ile o derece içli-dışlı ve beraberdir ki ne Sünneti Kur’ân’dan ne de Kur’ân’ı Sünnetten ayırmak mümkündür. Kur’ân Sünnet bütünlüğünü en açık şekilde ortaya koyan husus, konuya ışık tutan yüzü aşkın âyeti kerîmede Hz. Peygamber’in ve Sünnetinin önemine yapılan vurgudur. Öncelikle şuna işaret edilmelidir ki, Kur’ân’da Allah’a imanın yanında ‘Resûle iman’ da emredilmekte olup (“Allah’a ve Resûlü’ne îman edin/ Nisâ 4/136), hiç şüphesiz bunun kapsamı, onun sadece peygamber olduğuna inanmakla sınırlı değildir. Allah Resûlü’ne iman emredildiği gibi itaat da emredilmiş olup, bu pek çok âyette Allah’a itaatle birlikte zikredilmiş ve ona itaatin de aynı derecede önemli olduğu vurgulanmıştır. Allah Resûlü söz konusu olduğunda Kur’ân’da emredilen hususlardan birisi de ittibâdır. İnananlardan sadece Allah ve Resûlüne iman ve itaat değil, aynı zamanda Hz. Peygamber’e ve ailesine saygı ve sevgi de istenmektedir. Bunlardan anlaşıldığı üzere Allah Teâlâ gönderdiği vahyin anlaşılması ve bir toplumda yaşanılır hâle getirilmesi için Hz. Peygamber’i göndermiştir. Sadece O’na inanmak yeterli görülmemiş, itaat etmek, örnek almak, verdiği hükmü kabul etmek, isyandan kaçınmak, saygı ve sevgi göstermek ve açtığı doğru yoldan gitmek de emredilmiştir. Dolayısıyla, Kur’ân’a vurgu yapmak gayesiyle bile olsa, Kur’ân ile Sünnet arasını ayırma, uyulması bakımından aralarında fark gözetme gibi bir yanlışlık içine düşülmemeli ve yaşantı biçimlerinin en hayırlısı olan Efendimiz’in yolundan gitme konusunda gayret gösterilmelidir.