Allah Resûlü pek çok vesîleyle Kur’ân âyetleri tefsir etmiştir. Ancak ders verir bir tarzda âyetleri açıklamak yerine, fırsat düştükçe ve gereği kadar açıklamada bulunmuştur. Bazen bir âyet-i kerîmeyi okurken kendiliğinden açıklar, bazen muhataplarından birinin veya Müslüman olmayan bir kimsenin sorusuna cevap vermek üzere gerekli açıklamaları yapar, bazen ortamın gereği olarak bir âyeti izah eder, bazen muhteva uyumu sebebiyle bir hadisin sonunda ilgili âyete işarette bulunur, bazen de bir sözünün ardından ona uygun âyeti hatırlatmak suretiyle âyetleri açıklardı. Bu açıklamalar bazen çok kısa bir âyetteki kapalılığı anlaşılır kılmaktadır. Sünnetin Kur’ân’ı tefsiri sadece hadisler yoluyla değil, bazen Sevgili Peygamberimizin, âyetin âyetle tefsirine işaret etmesi ve bizatihî kensinin âyetler arasındaki irtibatı kurması şeklinde de gerçekleşmiştir. Bu tür uygulamaların her biri Hz. Peygamber’in sünneti ile Kur’ân arasındaki vazgeçilmez irtibatı ortaya koymaktadır. Esasen, Kur’ân’ın doğru bir şekilde anlaşılması âyetlerle hadisler arasındaki bu tür anlam ilişkilerinin kurulmasıyla mümkündür. Bu sebeple âyet okunurken, ilgili hadis, hadis okurken de ilgili ayet düşünülmelidir.