Felsefenin kendisine konu edindiği temel alanlardan biri olan etik, dilimizde ahlak felsefesi olarak da ifade edilebilmektedir. Felsefenin diğer temel alanları ise; • Epistemoloji (Bilgi Felsefesi), • Ontoloji (Varlık Felsefesi), • Estetik (Sanat Felsefesi) olarak ayrışmaktadır. Etik kavramı Yunanca “ethos” sözcüğüne dayanmaktadır. Gelenek, alışkanlık gibi anlamlara gelen bu sözcük felsefenin ahlaki değerler alanını inceleyen bir dalı haline gelmiştir. Etik; temelde ahlaki olarak neyin iyi olup neyin iyi olmadığına dair sorgulama yapmak suretiyle doğru eylemi konu alan bir alandır. İnsanların hangi amaçları seçmeleri ve hayata geçirmeleri gerektiği sorusuyla bu seçimlerini yönlendirmesi gereken ahlaki ilkeleri araştırma konusu edinmektedir. (Cevizci, 2010, s.600). İnsan faaliyetlerinin ahlaki olup olmamalarını belirleyen kıstasları ortaya koymak ve sorgulamak etiğin alanına girmektedir. Dolayısıyla etik ahlaki olan şeyin özünü ahlakın temellerini felsefi olarak sorunsallaş- tırmaktadır. Bu çerçevede etik; iyi-kötü, doğru-yanlış, değerli-değersiz, normal-anormal gibi ikilemlerin arkasında yatan gerekçeleri irdelemektedir. Gündelik kullanımda etik yer yer ahlak kelimesinin yerine kullanılmakta veya “ahlak” ve “etik” kelimelerinin eş anlamlı olduğu düşünülmektedir. Ancak ahlak insan yaşamına yön veren ilkeler, kurallar ve inanışlar bütünü olarak pratik yaşamı ilgilendiren bir uygulama alanı olup etik ise söz konusu ilkeler, kurallar ve inanışların özünü ve neden öyle olduklarını, doğru ya da yanlış olmalarının gerekçelerini teorik olarak sorunsallaş- tırmaktadır.